Wiśniowy sad

Antoni Czechow, reż. Paweł Miśkiewicz, Teatr Polski we Wrocławiu

Jacek Sieradzki, Polityka

Staje się pierwszą czechowowską aktorką polskich scen. Doświadczenia ze szkoły interpretacji Jerzego Jarockiego przy „Płatonowie” i „Wujaszku Wan”i połączone z ekspresyjnym, zgęszczonym stylem inscenizacyjnym Pawła Miśkiewicza eksplodowały zachwycającą kreacją Raniewskiej na scenie wrocławskiego Polskiego. Trudno zapomnieć ten zerwany z hamulców, kompromitująco-histeryczno-rozpaczliwy monolog Raniewskiej wobec po szczeniacku zakochanego w niej Pietii Trofimowa: wylanie na chłopaka całej rozpaczy już nie pani wiśniowego sadu, tylko starzejącej się, nieszczęśliwej kobiety. I potem jeszcze martwa maska w IV akcie, kiedy wraz ze sprzedażą majątku skończyło się wszystko! Zwarta, dogłębnie przemyślana rola.

Julia Popkiewicz, Słowo Polskie

Ona jest jak wiśnia z sadu, bez której dom nie istnieje. Kocha miłością mocną i głupią. Rola Haliny Skoczyńskiej to mistrzostwo. Zwłaszcza dziś, gdy brakuje prawdziwości w teatrze. Scena rozmowy Raniewskiej z Piotrem Trofimowem (Marcin Czarnik) to prawdziwy przewodnik po zakamarkach kobiecego serca.

Roman Pawłowski, Gazeta Wyborcza

Halina Skoczyńska, dla której powstało to przedstawienie, dramat Raniewskiej nakreśliła w jednej, za to znakomitej scenie rozmowy ze studentem Trofimowem. Słowa o miłości, które inne Raniewskiej wygłaszały albo z poczuciem wyższości, albo z kokieterią, albo w natchnieniu, Skoczyńska wypowiada w wielkim gniewie, który trudno oddać słowami. Napiszmy raczej, że zamiast „Ja go kocham” Skoczyńska krzyczy „J a   g o   k o c h a m!!!” i jest w tym krzyku wszystko: determinacja, ból, rozpacz, tęsknota. Miłość Raniewskiej do nieznanego nam, odległego o tysiące kilometrów mężczyzny, jest silniejsza od miłości do córki, do brata, do rodzinnego domu wreszcie. Dlatego wizyta w Wiśniowym Sadzie może być dla niej tylko epizodem.

Joanna Biernacka, Didaskalia

Halina Skoczyńska nadaje Raniewskiej rys intrygującej szlachetności. Trudno powiedzieć, czy jest dobra – jest prawdziwa, boleśnie szczera w tym, co i jak przeżywa. Jej arystokratyczne gesty podszyte są cierpieniem. To kusząco piękna kobieta, mocno doświadczona przez los. W długiej prostej spódnicy z tafty, w ciemnobordowym dopasowanym żakieciku, z włosami upiętymi w kok ma w sobie jednocześnie kapryśność rozpieszczonej dziewczynki, bezbronność dziecka i siłę świadomej swej urody kobiety. Wyrasta ponad innych. Traktuje ich z pobłażliwą wyrozumiałością, jakby nie do końca była obecna w tym świecie. Prawie w każdej scenie oscyluje między stanem gorączkowego podniecenia („Chce mi się skakać, wymachiwać rękoma. A może ja śpię?”) i emocjonalnej zapaści, szybko rozpala się i gaśnie. Nieustannie poprawia wysuwający się kosmyk włosów, zrywa się i siada w coraz to innym miejscu. Wszędzie jej pełno, ale ten ruch ma znamiona szamotaniny ptaka uwięzionego w klatce. Skutecznie zagłusza w sobie świadomość powagi sytuacji, wie, że niepotrzebnie jeździła na śniadanie, że bal został urządzony nie w porę, że nagrzeszyła. Ten monolog o trwonieniu pieniędzy („jak wariatka, bez pamięci”) to moment, w którym po raz pierwszy się odsłania. Niby rozluźniona, swobodna, nonszalancko siada na kanapie i ze śmiechem i ironią w stosunku do samej siebie zaczyna ekshibicjonistyczną opowieść o tym, jak bardzo w życiu zgrzeszyła. Nagle kuli się, zasłania twarz dłońmi i rozpaczliwym szeptem błaga: „Boże, Boże, bądź miłościw, odpuść grzechy moje! Już mnie więcej nie karz!”, po czym głucho dodaje, że dostała kolejną depeszę z Paryża, wzywająca ją do powrotu. Raniewska ucieka przed samą sobą. Przed upadkiem w przepaść, przed uczuciem do mężczyzny, który nie był godny jej miłości. Ostatkiem sił przyjechała do „pokoju rodzinnego”, ale już wie, że wróci, że uczucie jest silniejsze. Dlatego w scenie balu wykrzyczy wszystko Pietii. Bo ten wieczny student, wielki życiowy teoretyk, deklarujący, że jest ponad miłość, mocno ją zranił. To najbardziej wstrząsający i najniebezpieczniejszy moment przedstawienia i wielkiej kreacji Skoczyńskiej. Jeden gest więcej, jedna emocja za dużo i ten spazm rozpaczy osunąłby się w  śmieszność. Ta kobieta jest jedną jątrzącą się rana nieszczęśliwej miłości. „Kocham, kocham… jest to kula u nogi, razem z nim idę na dno, lecz ja tę kulę kocham i żyć bez niej nie mogę.” Licytacja wiśniowego sadu to już tylko jedna katastrofa więcej, która stawia kropkę nad ”i„. Raniewska przypomina pusty i bezwolny manekin. Rzuca się w wir zabawy, w straceńczy, erotyczny taniec z Jaszą.

D. Mrówka, Gazeta Wyborcza Katowice

To prawdziwe aktorskie cacko, szczególnie zaś rola Raniewskiej, w którą wcieliła się Halina Skoczyńska. To kobieta ukrywająca pod maską radości wielki dramat. Przeszła w życiu wiele – śmierć męża i synka, nierozsądną, ale wielką miłość do nieodpowiedzialnego mężczyzny, długi i utratę majątku. Aktorka wspaniale pokazała stan ducha i rozdarcie swojej bohaterki, balansującej od beztroskiej radości do bólu i rozpaczy.

Głos publiczności, po występach w Krakowie

W ubiegłym tygodniu byłyśmy na przedstawieniu Waszego Zespołu w Krakowie Teatr Stary Kameralny, i pomimo iż w naszym mieście nie brakuje „Wielkich” nazwisk teatralnych jak również reżyserskich , Wiśniowy sad w wykonaniu przede wszystkim p. Haliny Skoczyńskiej zachwycił nas i oczarowała nas fenomenalna gra aktorska p. Skoczyńskiej, która przyćmiła według naszej oceny pozostałych. Żałujemy, iż tak wspaniałej aktorki nie ma u nas w Krakowie. Jeszcze raz gratulujemy w imieniu 10 krakusó.
Z poważaniem Barbara Stefańska, Kraków

List przesłany do Teatru Polskiego we Wrocławiu