Śmieć komiwojażera

Arthur Miller, reż. Jacek Orłowski, Teatr im. S. Jaracza w Łodzi

Krzysztof Noworyta, Teatr

Rola nieco wciśnięta w tło, ale bardzo przejmującą, jest Linda Loman. Halina Skoczyńska gra kobietę pełną wyrozumiałości i delikatności dla męża, a jednocześnie najbardziej świadomą katastrofy, do której Willy chcąc nie chcąc pędzi. Cały dramat rysuje się na jej twarzy, gdy Loman przynosi kolejne spreparowane na poczekaniu kłamstewka o dobrych wynikach w pracy. Odsłania się wtedy sterana życiem kobieta, która resztkami sił próbuje sama wierzyć i natchnąć tą wiara męża, że jakoś to będzie. Linda ma w sztuce wspaniałą scenę, gdy rozmawia z synami, którzy wrócili podpici po nocnej zabawie z panienkami. W sposób do bólu prawdziwy wykłada im, jak sprawy stoją. Prawda tnie jak brzytwa. Szarpany głos Lindy, zaczerwienione oczy, które wypłakały już wszystkie możliwe łzy, i zbielała z nerwów twarz dają niesamowity efekt. 

M. Hasiuk, Opcje

Kreacje Haliny Skoczyńskiej uważam za najbardziej przejmująca w przedstawieniu. Skoczyńska kreśli swą postać łagodnymi środkami. (...) jednocześnie jest cicha wycofana obecność za która kryje się wielka, ciągle żarliwa miłość do męża, a może tylko zgoda na takie życie i przywiązanie do chorego człowieka, jest głęboko ludzka. (...) Skoczyńska gra współodczuwanie i bezsilność. Jest uosobieniem miłości caritas.

L. Karczewski, Gazeta Wyborcza

Wreszcie Halina Skoczyńska jako Linda zamknięta w fikcyjnym domu Lomanów. Aktorka genialnie korzysta z tak zwanej mowy ciała: Linda tonizuje męża wyrazami miłości, schowana za zaplecionymi rękami. Wreszcie po 35 latach wybucha. Trzeba widzieć jak aktorka wolno sączy jadowite słowa, jak trzepie o podłogę bukietem róż.

R. Sas, Express Ilustrowany

Tej trójce towarzyszy wspaniała kobieta – żona i matka. Halina Skoczyńska to samo ciepło, miłość i wyrozumiałość.